Taal en Diepgang: Een Reflectie op Betekenis en Expressie

In de wereld van taal en communicatie is diepgang vaak een onderbelicht aspect. We leren een taal door woorden na elkaar te zeggen en zinnen te bouwen, waarbij het in eerste instantie niet lijkt te gaan om iets zinvols te zeggen. Een simpele koffieklets kan echter de ruimte bieden voor taal om betekenisvol te worden. Het is in deze alledaagse interacties dat de diepte van taal zich kan manifesteren.

De Vlaamse bescheidenheid komt tot uiting in onze taal, die niet als bijzonder melodisch wordt beschouwd. Het Nederlands dat wij spreken, is een harde taal, die zich niet gemakkelijk leent tot poëzie, in tegenstelling tot talen zoals Frans of Spaans. Onze taal heeft zich ontwikkeld over generaties van arbeiders en reflecteert de mogelijkheden van wat gedacht en uitgedrukt kan worden. De taal vormt als het ware groeven waarin het makkelijker is om te bewegen, waardoor bepaalde denkpatronen en uitdrukkingsvormen zijn ontstaan.

In mijn werk als auteur wil ik een discours ontwikkelen dat zich richt op de oppervlakten van de taal zelf, in plaats van op de onderliggende ideeën. Ik wil het alledaagse taalgebruik onderzoeken, de taal van het denken en spreken, en de manier waarop verschillende personages hun gedachten en acties articuleren. Dit onderzoek naar taalgebruik is sterk beïnvloed door schrijvers zoals Joyce, waarbij ik experimenteer met dialoog en monoloog, en alle mogelijke stijlvormen openhoud.

Het doel is niet om een specifiek punt te maken of conclusies op te dringen, maar eerder om de woorden voor zichzelf te laten spreken. De personages belichamen de 'conclusies' door hun taalgebruik en acties. Ik vertrek vanuit het burgerlijke discours, omdat het de realiteit is waaruit ik inspiratie haal. Het is in deze praktijk van het dagelijks leven, van surfen op het net tot kuieren door winkelstraten, dat ik de verschillende paden vind die leiden tot een bezinning over onze natuur en de diepgang van taal.